Zgodnie z ustawą o kształtowaniu ustroju rolnego co do zasady nabywcą nieruchomości rolnej może być wyłącznie rolnik indywidualny. Wyjątki od tej zasady dotyczą m.in. osób bliskich rolnika, jednostek samorządu terytorialnego, czy Skarbu Państwa. Ponadto ustawodawca postanowił, że ograniczenia te nie dotyczą także przenoszenia własności ziemi rolnej w ramach postępowania sanacyjnego. Wyłączenie te dodano na mocy noweli z kwietnia 2016 roku. Co ciekawe jej pierwotny projekt zakładał umożliwienie obrotu gruntami rolnymi w ramach postępowania upadłościowego, aktualne brzmienie ustawa uzyskała dopiero po III czytaniu w Sejmie. W każdym razie w praktyce stosowania tych uregulowań powstał problem, czy istnieje możliwość przeniesienia własności ziemi rolnej na mocy układu przyjętego przez wierzycieli i zatwierdzonym przez sąd w postanowieniu ogłaszającym upadłość, które stało się prawomocne dopiero po dniu wejścia w życie przedmiotowej noweli. Sąd Najwyższy rozstrzygnął to zagadnienie w uchwale z 30 stycznia 2019 roku, sygn. akt III CZP 79/18. Została ona wydana w odpowiedzi na pytanie prawne Sądu Okręgowego w Poznaniu, który rozpoznawał sprawę upadłościową z możliwością zawarcia układu rozpoczęto jeszcze na mocy Prawa upadłościowego i naprawczego, która była kontynuowana po wejściu w życie Prawa restrukturyzacyjnego.
W uchwale tej SN stwierdził, że ograniczenia w obrocie nieruchomościami rolnymi wynikające z ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego nie mają zastosowania do przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu układu przyjętego przez wierzycieli i zatwierdzonego przez sąd postanowieniem wydanym w sprawie o ogłoszenie upadłości, które stało się prawomocne po wejściu w życie wspomnianej powyżej noweli z kwietnia 2016 roku. Warto zaznaczyć, iż jej art. 12 wprost stanowi, że wyjątek w obrocie dotyczący sanacji nie będzie dotyczył spraw niezakończonych przed 30 kwietnia 2016 roku. To z kolei – zgodnie z literalnym rozumieniem przepisu – uniemożliwia przeniesienie własności ziemi rolnej w ramach układu. Jednak w dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego pojawił się pogląd – potwierdzony w cytowanej uchwale – że dosłowne rozumienie powyższego przepisu prowadziłoby do rozstrzygnięć absurdalnych. Stąd konieczność dokonywania wykładni systemowej przepisów prawa, zwłaszcza w ich zgodzie z Konstytucją, karze przyjąć, iż zamiarem ustawodawcy było, aby przepisy intertemporalne przewidujące dalsze stosowanie przepisów dotychczasowych pozwoliły zainteresowanym dokończyć przedsięwzięcia rozpoczęte przed dniem wejścia w życie zmienionych przepisów (uchwała SN z dnia 18 maja 2017 roku, sygn. akt III CZP 13/17). To z kolei oznacza, iż nawet nieprawomocne zatwierdzenie układu nie może zostać zniweczone przez zmiany ustawowe.