Elastyczność w określeniu relacji pomiędzy partnerem publicznym a prywatnym jest jedną z najważniejszych cech PPP, odróżniającą je od tradycyjnych form finansowania inwestycji. W polskich realiach podstawowym odniesieniem w tym względzie jest korzystanie przez podmioty publiczne z finansowania unijnego, które oprócz konieczności spełnienia szeregu wymagań formalnych, zakłada także wpłatę wkładu własnego. Tymczasem w PPP to same strony umowy decydują w jaki sposób określają treść łączącego ich stosunku, zwłaszcza zasady ponoszonego ryzyka. Dzięki temu partnerstwo pozwala „dopasować” sposób realizacji inwestycji i zarządzania nią, a także wynagrodzenie partnera prywatnego do potrzeb i możliwości jednostki publicznej. W ten sposób istnieje możliwość, aby PPP nie obciążało budżetu samorządowego, jednocześnie zapewniając dużo większą niż przy tradycyjnym finansowaniu, efektywność realizacji zadań publicznych. To z kolei w prosty sposób przekłada się na poziom zadowolenia ludności.
PPP to bardzo pojemna formuła, równie dobrze nadająca się do budowy autostrad, czy dróg lokalnych bądź przedszkoli. Z powodzeniem może być ona wykorzystywana także przy realizacji inwestycji sportowych, czy rekreacyjnych lub turystycznych. Z punktu widzenia jego powodzenia najważniejsze jest właściwie przygotowanie wyboru partnera prywatnego oraz optymalne skonstruowanie z nim umowy. Biorąc pod uwagę fakt, że przeważnie PPP stanowi projekt na wiele lat, jakiekolwiek błędy na tych początkowych etapach, mogą później zaowocować bardzo poważnymi problemami w realizacji inwestycji i zarządzaniu nią.